Het leek wel een oude Engelse herberg, vol met rumoer en duistere hoekjes. Deze ervaring deed ik op met een prachtig grachtenpand in een middeleeuws stadje in de provincie Utrecht.
De woning stond al 3½ jaar te koop en er waren maar een paar kijkers geweest in de afgelopen jaren. De makelaar vroeg mij of ik kon onderzoeken of er iets met de woning aan de hand was. Ik vond de woning heel druk, maar kon dit nog niet meteen duiden. Op zolder echter was het net of een oud vrouwtje zei “Deze kamer is van mij!”. Het kwam er op een kribbige manier uit. Op een andere kamer klemde de deur. Ik moest hard trekken om hem weer open te krijgen. Ook hoorde ik gekraak.
De eigenaar is een mevrouw die vertelde dat ze de energieën die ze waarnam schilderde. De woning hing vol met haar schilderijen. Ze had sterk het gevoel dat het de boodschappen waren van gestorven zielen die in de woning verbleven. Haar zoon had ook geesten waar genomen. Er waren o.a. een Spanjaard die in zijn buik gestoken was en een Noorman die zijn ongeboren kind nog nooit had gezien.
Thuis gekomen had ik het gevoel dat energieën aan mij vast kleefden. De volgende dag focuste ik op de woning. Het is dan als het ware dat ik inlog op de woning, alsof ik in de woning ben. Wat een herrie nam ik daar waar. De associatie met een Harrie Potter Inn (herberg) kwam naar boven. Ineens voelde ik dat er een heling plaats vond, een zuivering. Alsof het werd opgelicht, de energie werd ijler.
Twee dagen daarna liet de eigenaar me weten dat ze alle schilderijen, die een uitdrukking waren van geesten, had opgeruimd. Haar gevoel zei dat ze dat moest doen. Alleen de Engelenschilderijen hingen er nog. Diezelfde ochtend was er gebeld dat iemand de woning wilde bezichtigen. Ik vertelde haar mijn waarneming.
Een week later, op een zaterdag, had ik opnieuw een bijzondere ervaring. Het was me tijdens het bezoek opgevallen dat er een leeuwenkopje in de voorgevel was gemetseld. De eigenaar bleek ook De Leeuw te heten. Op die bewuste zaterdag nam ik ineens een leeuw waar. Hij werd zo groot als de hele woonkamer. Hij rekte zich uit, het was net een sphinx. Ik sprak hierover met de eigenaar en ze zei “Dat ben ik”.
Inmiddels, na een maand behandeling op afstand, is de woning ‘leeg’. Het oude vrouwtje, de Noorman en Spanjaard zijn er niet meer. Hele oude geesten, wilden niet weg. Ze voelden zich enorm schuldig, ze verdienden niet om naar het ‘licht’ te gaan. Ook dachten ze dat de woning hun bescherming nodig had. Toen dat schuldgevoel eenmaal erkend werd en ze gerustgesteld waren omtrent de woning, gingen ze.
De eigenaar vertelde me enkele dagen geleden dat een nicht van haar op bezoek was geweest en het eerste wat zei zij was “Wat een ruimte, wat een rust is er in het huis “. Een mooier compliment kon ik niet krijgen